Vijfentwintig jaar

Vijfentwintig jaar,

Zolang wonen we op dit plekje. Met heel veel plezier.

En met steeds meer kennis en ervaring over deze plek, het werken in de tuin en hier keuzes in maken. Begonnen als een mooie tegenhanger van het werken elders is geworden tot een missie: met respect voor wat er is, toevoegen wat van waarde is, natuur teruggeven, (voor mens dier en plant) en delen met anderen.

Met vallen en opstaan leren we dat wat we willen niet altijd haalbaar is en dat teleurstellingen omgezet kunnen worden in kansen. Als ik ergens heb ervaren dat tegen de natuur inwerken een heilloze weg is dan is dat in het leven met de natuur in de tuin. Op veel zaken heb je immers geen invloed en je wil opleggen werkt echt niet. Des te belangrijker is het om te kijken wat wel goed gaat en hier op voortborduren en je energie in steken.

Dit jaar is een enorme beproeving van dit levensmotto. Immers het is zó vreselijk droog en de temperatuur zó lang zó hoog! We zien dat de planten verdrogen en hier en daar verbrand zijn. Ik werd er verdrietig van en dacht, het open tuinen weekend van augustus moet maar niet doorgaan. Zo kon het écht niet. Maar toen ik zag dat het buitje van slechts 12 mm vorige week wat verfrissing bracht gebeurde er ook iets met mij. Als de natuur het kan, veerkracht tonen, dan kan ik het ook!

Het blijft een levenslange spiegel die tuin. Ik zou ‘em voor geen goud willen missen. En daarom doen we toch mee.

Op naar volgende vijfentwintig jaar!