Schrijvend ontdekken

Ineens lag het daar voor me, mijn schrift van een tijdje geleden toen ik het schrijven herontdekte. Ik ben het gaan teruglezen en was helemaal terug in die tijd. Wat ik las stond heel dichtbij, ik kon helemaal voelen hoe het toen was. 

Hoe tegenstrijdig ook, het leek ook al heel lang geleden. Ik werd opnieuw verrast over hoe ik mezelf in die periode, al schrijvend, heb leren kennen. Hoe ik door het schrijven afstand heb kunnen nemen en hoe me dat inzicht verschafte over hoe het werkt bij mij, wat belangrijk voor mij is en wat er gebeurt wanneer ik mezelf voorbij loop en ondergeschikt maak.
Schrijvend, wandelend, observerend heb ik dit in en door de natuur ontdekt.

“Natuur kent beloning noch straffen, enkel gevolgen”

Inzichten waar ik nog dagelijks van profiteer en die in de loop van de tijd zo zijn verinnerlijkt dat ik me bijna niet meer kan voorstellen hoe het was zonder. Het is als over het water kijken voor en na onder water te zijn geweest.

Het is fijn om me bewust te zijn hoe belangrijk het schrijven voor mij is en hoe ik door deze ervaring mensen mee kan nemen. Het maakt me een blij mens.